Ιαπωνία

Η καλύτερη εποχή για να επισκεφτείτε την Ιαπωνία είναι το Φθινόπωρο και την Άνοιξη. Όχι μόνο γιατί αποφεύγετε το ιδιαίτερο ψύχος του χειμώνα ή τη ζέστη του καλοκαιριού, αλλά γιατί το Φθινόπωρο και την Άνοιξη πραγματοποιείται μια έκρηξη χρωμάτων και αρωμάτων. Το Φθινόπωρο όλη η χώρα αποκτά ένα κόκκινο χρώμα, από τα φύλλα του κόκκινου σφένδαμου, ένα δένδρο διαδεδομένο σε όλη τη χώρα, ενώ την Άνοιξη εντυπωσιάζει το φαινόμενο των Ανθισμένων Κερασιών που προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες από όλο τον κόσμο.

Κανείς δεν μπορεί να φύγει από την Ιαπωνία, χωρίς να έχει παρακολουθήσει μια τελετή τσαγιού, απολαμβάνοντας τη χαλάρωση και την αρμονία που τη συνοδεύουν. Το τελετουργικό τρόπο απόλαυσης του τσαγιού  έφεραν βουδιστές μοναχοί από την Κίνα. Στο πέρασμα του χρόνου καθιερώθηκε ένα ιδιαίτερο εθιμοτυπικό που ακολουθείται μέχρι σήμερα και χαρακτηρίζει την τελετή, η οποία βασίζεται   στις ακόλουθες τέσσερεις αρχές: Wa αρμονία, Κei σεβασμός, Sei καθαρότητα, Jaku ηρεμία.
Για να απολαύσει κάποιος αυτή την τελετή θα πρέπει να περπατήσει ένα πέτρινο μονοπάτι και να πλύνει τα χέρια του και τα χείλη του σε μια πέτρινη στέρνα, ώστε να νιώσει απόλυτα καθαρός να δεχτεί το ρόφημα που ετοιμάζεται. Αυτό γίνεται συνήθως σε ένα απομονωμένο δωμάτιο του κήπου, ώστε να μένουν απ’ έξω όλες οι εγκόσμιες επιρροές που μπορεί να διαταράξουν την ηρεμία της ψυχής και του σώματος. Στο δωμάτιο αυτό μάλιστα όλοι μπαίνουν σκυφτοί από μια χαμηλοί πόρτα, δηλώνοντας ταπεινότητα και ισότητα μεταξύ τους.
Την τελετή στολίζουν εποχιακά άνθη, τα οποία συνεισφέρουν το δικό τους άρωμα, στο άρωμα του τσαγιού. Ο οικοδεσπότης προσφέρει με όλη του την καρδιά τη φιλοξενία και το τσάι στους καλεσμένους του εκδηλώνοντας τον απόλυτο σεβασμό του για αυτούς. Μια τελετή απλή και όμορφη που συμβολίζει την απλότητα της ύλης και την πνευματική ελευθερία.

Σας αρέσει να ταξιδεύετε με τραίνο; Αν ναι, σκεφτείτε μια διαδρομή με τρένο στην Ιαπωνία και ξεχάστε τους ελληνικούς ακόμα και ευρωπαϊκούς σιδηρόδρομους. Εδώ μπορείτε να ταξιδέψετε με ένα τρένο βολίδα, μετάφραση του ιαπωνικού όρου dangan ressha που μπορεί να αναπτύξει ταχύτητες έως και 500 χιλιόμετρα την ώρα.

Η Ιαπωνία ήταν η πρώτη χώρα στον κόσμο που κατασκεύασε σιδηροδρομικές γραμμές προορισμένες αποκλειστικά για κίνηση σε υψηλές ταχύτητες, παρακάμπτοντας τις δυσκολίες που παρουσιάζονταν λόγω της ορεινής φύσης της χώρας.
Τα τραίνα θεωρούνται απολύτως ασφαλή, και ελέγχονται από ένα εξελιγμένο τεχνικό σύστημα που μηδενίζει τα προβλήματα και τις καθυστερήσεις. Τα τραίνα βολίδες στην Ιαπωνία συνδέουν ένα εκτεταμένο δίκτυο ανάμεσα σε  Τόκυο, Μισίμα, Χιροσίμα και Κυότο και έχουν εξυπηρετήσει δισεκατομμύρια πελάτες από τη λειτουργία τους η οποία χρονολογείται από το 1964 με συνεχείς αναβαθμίσεις.

Ποια είναι τα όρια της τέχνης και ποια η σχέση του θεατή με ένα έργο τέχνης; Που ξεκινάει η ψευδαίσθηση και που τελειώνει η ρεαλιστική έκφραση της τέχνης; Ποιες αλλαγές έχει επιφέρει στην τέχνη η ψηφιακή απεικόνιση; 
Όλα αυτά τα ζητήματα διαπραγματεύεται και προσπαθεί να δώσει απαντήσεις το teamLab Planets TOKYO, μια ημιμόνιμη έκθεση ψηφιακής τέχνης που βρίσκεται στο Τόκιο της Ιαπωνίας. Η ζωντανή, αυτή έκθεση στεγάζει επτά τεράστιες θεματικές εγκαταστάσεις σε 10.000 τετραγωνικά μέτρα και μπορεί να την επισκεφτεί κάποιος από τις 9 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ.Εδώ η επαφή με την τέχνη ενεργοποιεί όλες τις αισθήσεις και πολλές φορές αποτελεί μια κατάδυση στον κόσμο των ψευδαισθήσεων. Από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της έκθεσης είναι ένας κήπος γεμάτος με αμέτρητες ορχιδέες που ανθίζουν στον αέρα, που ανεβαίνουν και πέφτουν καθώς πλησιάζει ο θεατής, καθώς και ένας κήπος με βρύα με λαμπρά γλυπτά σε σχήμα αυγού των οποίων η εμφάνιση αλλάζει ανάλογα με την ώρα της ημέρας. Στην έκθεση οι επισκέπτες μπαίνουν ξυπόλητοι, αφού θα χρειαστεί πολλές φορές να μπουν σε νερό. Η μεγάλη επιτυχία της έκθεσης που ξεκίνησε το 2018 οδήγησε σε πολλές παρατάσεις της λειτουργίας της που αυτή τη στιγμή προβλέπεται μέχρι το 2027, ώστε να εξυπηρετήσει τους χιλιάδες που εκδηλώνουν την επιθυμία να την επισκεφτούν.

Όταν μιλάμε για Ιαπωνική κουζίνα στο μυαλό μας έρχονται πολλά. Η σούπα Ράμεν, το Τεριγιάκι, το σούσι, το σουκιγιάκι. Όμως το πιο χαρακτηριστικό πιάτο που χωρίς αυτό δεν εννοείται ιαπωνική κουζίνα, είναι το τηγανητό ρύζι. Αποτελεί τη βάση σε πάρα πολλά πιάτα της Ιαπωνικής κουζίνας ως συνοδευτικό, αλλά συχνά τρώγεται και μόνο του. Τι είναι όμως το τηγανητό ρύζι; Πρόκειται για ένα πιάτο με μαγειρεμένο ρύζι που στη συνέχεια τηγανίζεται σε γουόκ ή τηγάνι μαζί με αυγό και συνήθως αναμιγνύεται με άλλα συστατικά όπως λαχανικά, θαλασσινά ή κρέας. 

Στην Ελλάδα το μάθαμε ως τυρί νηστίσιμο ή ως επιλογή των vegan. Μιλάμε για το περίφημο τόφου, από τα πιο διαδεδομένα και χαρακτηριστικά τυριά της Ιαπωνίας, που δεν παρασκευάζεται από ζωϊκό γάλα, αλλά από γάλα σόγιας. Το τόφου είναι εύκολο στην παρασκευή, αφού εκτός από το γάλα σόγιας, χρειάζεται μόνο λίγο χυμό λεμονιού και λίγο αλάτι, ώστε να δημιουργηθεί η πήξη του.  Στην Ιαπωνία θα το βρείτε ως συστατικό ή ως συμπλήρωμα σε πολλές παρασκευές και συνταγές και κυκλοφορεί σε διάφορα σχήματα και μεγέθη, ανάλογα με τη συνταγή στην οποία προορίζεται να ενταχθεί.  Θα το βρείτε σε σαλάτες, σε ζωμούς, σε τηγανητό ρύζι ή και μόνο του τηγανισμένο με τραγανή κρούστα. Επειδή η γεύση του είναι κάπως ουδέτερη, ενισχύεται συχνά με μπαχαρικά, κάτι που στην Ιαπωνία, έχει αναδειχθεί σε τέχνη.

Αν αναζητά κάποιος την ουσία της Ιαπωνικής κουζίνας, αυτό που της δίνει τη δική της χαρακτηριστική νοστιμιά, αυτή που μάθαμε να αποκαλούμε umami, τότε δεν χρειάζεται να ψάξει αλλού, παρά σε αυτή τη χαρακτηριστική πάστα miso που τελευταία αρχίζει να γίνεται διάσημη στις κουζίνες όλου του κόσμου, συμμετέχοντας όλο και σε περισσότερα πιάτα.  Και αν εμείς τη μάθαμε πρόσφατα, η ιστορία αυτής της πάστας ξεκινάει, πριν από 2500 χρόνια περίπου. Τότε άρχισαν οι Κινέζοι να παρασκευάζουν τη δική τους πάστα από ζυμωμένα φασόλια σόγιας, τη λεγόμενη «jiang». Τα όσπρια, λόγω της μεγάλης τους περιεκτικότητας σε πρωτεΐνες, υφίστανται εύκολα ζύμωση απελευθερώνοντας μεγάλη ποσότητα αμινοξέων που με την προσθήκη αλατιού προσφέρουν μια πλούσια συμπυκνωμένη γεύση.   Στην Ιαπωνία η εξάπλωση του miso ευνοήθηκε από τη βουδιστική θρησκεία που προτείνει τη χορτοφαγική διατροφή και αρχικά το χρησιμοποιούσαν ως καρύκευμα αποκλειστικά βουδιστές ιερείς και ευγενείς. Σήμερα η διάδοσή του είναι τόσο μεγάλη που στην Ιαπωνία αναφέρονται πάνω από 1000 παραγωγοί miso και φυσικά ποικίλει ο τρόπος παρασκευής του από περιοχή σε περιοχή και από παραγωγό σε παραγωγό, ανάλογα με το αλάτι που προστίθεται ή την πρώτη ύλη που ζυμώνεται.
Στο εμπόριο κυκλοφορεί σε μορφή πάστας σε διαφορετικά χρώματα: μαύρο καφετί, κίτρινο, κόκκινο. Εντάσσεται στα προβιοτικά τα οποία δημιουργούνται, φυσικά, σε τρόφιμα που έχουν υποστεί ζύμωση, με ευεργετικές ιδιότητες για τον οργανισμό. Η πάστα miso είναι έτοιμη να χρησιμοποιηθεί αμέσως μόλις τη βγάλετε από το συσκευασία της και αν και μπορεί να καταναλωθεί ωμή, συνήθως αναμειγνύεται σε σούπες, όπως το ράμεν, σε σάλτσες, σε ντρέσινγκ για σαλάτες ή σε κουρκούτι για τηγάνισμα.